‘ADINI FERİHA KOYDUM’ İZLERKEN NE HİSSETTİNİZ?

*Magazin, SON DAKİKA, Yazarlar

Sizi bilmem ama ben Adını Feriha Koydum sezon finalini izlerken kelimenin tam anlamıyla kendimi ‘kandırılmış’ hissettim. Evet, tam anlamıyla böyle hissediyorum. Hissettiğim güzel şeyleri, kötü ve olumsuz şeylere göre çok daha kolay ifade ederim ancak bu gece ekrana öylece bakakaldım ve bir şeyler söylemezsem çatlıcam! Asla bir film ya da diziyi eleştirecek bilgim yok bunu kabul ediyorum ama sonuçta bunların sunulduğu kişilerden biri olarak naçizane söz söyleme hakkım olduğunu düşünüyorum. Yoksa bile densizliği ele alıp döküyorum içimi: Bu neydi şimdi böyle arkadaş?

Normalde finali beklenen Adını Feriha Koydum dizisi de, yaza geçişle beraber pek çok dizi gibi sezon finalini yaptı. Ama o nasıl bir sezon finaliydi öyle? Resmen “Siz biraz izleyin oyalanın, kapanıştan hemen önce sizi merak ettirecek bir unsur bırakıp öyle gideceğiz biz” der gibiydi.
Bana kalırsa, zaten bilindik hikayenin- zengin erkek, zenginlerin hayatına özenen fakir kız- milenyum versiyonu olarak ortaya çıkmış bir diziydi ve pek çok kişi ya sağlam oyuncu kadrosundan dolayı ya da belki kendinden bir şeyler bularak –malum her kesimden insanımız var- izledi. Ben ilk birkaç bölümü oyuncu kadrosu için izlemeye çalışmıştım ama hikayeden hiç keyif almamıştım. Örneğin bir Aşk-ı Memnu da aslında bilindik bir hikayeyi anlatıyordu ama öyle güzel anlattılar öyle güzel bir iş çıkardılar ki bu yaz dönemi tekrarı bile izlettiriyor kendisini. Üstelik onun sonunu da hemen hemen biliyorduk. Bu arada yine olayların akışını az çok tahmin ettiğimiz, eğlenmek için izlediğimiz Yalan Dünya bile beklediğimden çok daha güzel bir sezon finali yaptı. Haa bir de bu diziyi, benim gibi yaz tatilinde tekrarlarına rastlayıp, izleyecek daha iyi bir şey bulamayınca ara ara izleyen sonra garip bir şekilde izlemeye devam edenler vardır tabi. Bence azımsanmayacak kadar çok olabiliriz.
Her neyse, dizi başından beri lanetli durumlara gebe oldu diyebiliriz. Çok sevdiğimiz Vahide Gördüm’ün rahatsızlığı ile diziye ara vermek zorunda kalması ve sonra yine güzel oyuncu Deniz Uğur’un rahatsızlanması birbiri ardına gelişen kötü olaylardı. Neyse ki Vahide Gördüm sağlığına kavuştu da iyi olsun da tek gözden ırak olsun dedik. Tabii şimdi de Deniz Uğur için aynısını diyoruz ve en kısa zamanda sağlığına kavuşmasını diliyoruz.
Vahide Gördüm’ün diziye ara vermesiyle her ne kadar ara ara telefon bağlantıları ile varlığını gösterse de, hikayenin en önemli karakterlerinden biri de çıkmış oldu ve bence bir anda oradan oraya savrulan bir Feriha izlemeye başladık. Sonuçta Feriha’yı her zaman koruyup kollayan, yalanlarını bildiği halde susan ancak yalanlardan kurtulması için kızına doğru yolu da göstermeye çalışan anne bir anda bir telefon mesafesine gitmişti ve bizim kız yalnız başına kalmıştı. Annesi onun hem annesi hem de sırdaşıydı. Tabi onu her an hatırlatan o kırmızı taşlı küpeler sürekli gözümüze sokuldu. Dizide annenin yokluğu bence garip olaylar silsilesiyle dengelenmeye çalışıldıysa da bana göre çok iğreti duran durumlar oldu. Mesela Feriha eski nişanlısı Halil tarafından kaçırılıyor, Emir Feriha’yı kurtarıyor ancak bu anneye kesinlikle söylenmiyor. Niyetim ayrıntılara girip şu olmadı bu olmadı demek değil. Sadece demek istediğim, hikaye öyle garip bir hale geldi ki, haziranda final yapacaklar söylentilerini ilk duyduğumda “Oh bitsin artık daha fazla zorlamasınlar.” demiştim. –Aynısını Fatmagül’ün Suçu Ne? Dizisi için de düşünmüştüm.- Ve keşke öyle yapsalardı ama sezon finalini tercih ettiler.
Son birkaç bölümdür, Feriha ve Emir arasındaki gergin durumları kendimi teker teker onların yerine koyarak anlamaya çalıştım. Gerçekten, insan zamanında birlikte esir alınır ve ölümün eşiğinden dönse bile, üzerinden zaman geçince gündelik yaşantıda gelişen olaylara yenik düşer mi acaba? Diye düşündüm. Sonuçta bizim kız kaçırıldı ve ona aşık esas oğlan – üstelik araları düzelmemişken, hala ayrılarken- her yerde onu aradı ve çağırılınca bir an bile düşünmeden Feriha’nın olduğu yere gitti.(Ayrıca o eve daha önceden ararken de giderek düşünceliliğini, dikkatini ve hassasiyetini göstermişti.) Sonra birlikte gizlice evlendiler, en ağır şeylere bile göğüs gerdiler de ne oldu da geçen bölümde birden 3 yıl geçmiş ve 3 yıl önce boşanmış olarak karşımıza çıktılar? Gurur bu kadar mı üstündü aşklarından? Üstelik ikisi de birer yaşayan ölü olmuşlar. Ayrıca aralarındaki sınıfsal farklar da bir nebze kapanmış zira artık esas kızımız da paralanmış yani öyle bir engelleri de yok ama buz gibi suratları ve birbirlerine ancak gizli saklı hallerde güzel bakan gözleri var. Tabii diğer karakterlerin de hayatlarında bir hayli değişiklikler olmuş, bizim sihirli peri sadece Feriha ve Emir’e dokunmamış. Geçtiğimiz bölümü, final yapacaklarsa nasıl olacak bir bölümde 3 yıl geçmiş gelecek bölümde de Feriha ve Emir’i barışmış ve çoluk çocuğa hatta torun torbaya karışmış olarak mı göreceğiz acaba? diyerek izlemiştim. Derken final yapılmayacağı söylentileri de oldu ki maalesef öyle de oldu.
Bu hafta sezon finalinde ise, normalde beklenmeyen bir şekilde bizim çifte kumrular gerçekleri anlatınca, bir anda birbirlerini yanlış anladıklarını fark ettiler. Bu diyaloglar normal bölümlerde olsa birkaç bölüm inanmama ve triple devam eder ve yine sağlığı tehdit eden bir durumla barışmayla sonuçlanırdı. Aynı şekilde bizim asi kız Feriha hiç beklenmedik bir şekilde Emir’e parkta adım attı ve Emir de yine bizleri şaşırtarak ona döndü. “Sen 3 yıl önce bana güvenmeden hiçbir şey demeden çektin gittin be kadın! Ben sana nasıl güvenicem?” triplerine girmedi. Gerçi 3 yıldır aşık olduğu, ardından enkaza dönüştüğü kadının tekrar onunla olacak olması tüm bunları bir anda silmiş de olabilir. Aşklar bazen böyledir, araya zaman girer, büyük sorunlar küçülür. (Tabii özellikle de sezon finaline gidiyorsanız.)Ve 10 gün geçiverir, normalde babasına bir lafı söyleyecekken bin kere düşünen yüz kere kaşını gözünü oynatan dişini sıkan Feriha bir şekilde ailesini Emirle evleneceğine ikna etmiştir ve hep beraber mutlu mesut bir düğün organize etmişlerdir. Derken o hemen her dizide uzun uzun gösterilen nikah sahnesi ve heyecanla söylenen “evet”ler her ne kadar yankı ile duyrulsa da “Bunlar zaten daha önce de evlendiydi, burada da böyle bir şey oldu işte anlayın.” der gibi geçti.
Aynen öyle yaptık, evlendiler işte dedik imzalar atıldı falan dedik ve olaylar bu kadar hızla ilerlediğine göre bunun altından muhakkak kötü bir şey çıkacak diyerek ilk dansı bekledik büyük bir heyecanla. Öyle de oldu… Dans başladı silah sesi duyuldu Emir ve Feriha’nın gözleri doldu, suratlarında sanki vedalaşıyorlarmış gibi garip hüzünlü bir ifade oluştu… tamam bunlar kabulümüz de eğer vurulduysan suratında gerçek bir acı ifadesi olması gerekmez mi? İstesen de o kadar romantik olamazsın ki? ya da olabilir misin? Öyle garip bir ifadeleri vardı ki sanki birbirlerinin öleceklerinden haberdarlarmış gibi, gözleri yaş dolu tatlı tatlı bakıyorlardı pür dikkat! Hani şimdiye kadar da o kadar garip şeyler oldu ki dizide, evlendikleri an birbirlerini öldürseler “bunlar da böyle bir çiftmiş garip ruh halleri varmış vardır yine bir bildikleri” diyerek şaşırmazdım herhalde! Şok durumunda böyle donma halleri oluyor sanırım bilmiyorum ama sanki silahlar başka bir yerlerde patlamış gibiydi zaten. Ne ortalıkta koşturan, ne aaaaa diye bağıran çağıran ne saçını başını yolan birileri vardı. Hadi bizim Romeo ve Juliet dondu kaldı diyelim, davetliler de mi dondu kaldı. O her şeye en tiz sesleriyle yorumlar yapan Feriha’nın halası ve Gülfidan hanım “anaaaam anaaaam” diyerek dolanmaz mıydı ortalarda?
Feriha ölür ve söylendiği gibi iki yeni karakter de eklenerek dizi devam ederse ki bu durum dizinin adıyla bile alakasız olacaktır, bu sezondan çok daha ilginç bölümler bekliyor gibiyiz. Zira dizinin öyle bir havası var ki düzeltilmeye çalışılan her yer elinizde kalmış gibi. Hatta “bırakın dağınık kalsın, bunun sonunu biz kendimiz kafamızda kuralım,nasıl istiyorsak öyle olsun” diyesim geliyor. Ama sanıyorum korktuğum başımıza gelecek. Bekleyip göreceğiz. Tüm bunlar tam da siz böyle düşünün diye yapıldı diyebilirsiniz. Madem öyle, lütfen gelecek sezonu öyle bir şekilde açın ki tüm bu satırlar yerle bir olsun başıma! Razıyım, yeter ki bu hikaye daha fazla çığırından çıkmasın!

Başak SULTAN

GÖKSEL’DE BİR ALBÜM VAR…

*Magazin, SON DAKİKA, Yazarlar

İtiraf ediyorum, bir gün Göksel ile ilgili böyle bir paylaşımda bulunacağımı hiç tahmin etmezdim.

“Yollar” adlı ilk albümünü çıkardığında ben ilkokuldaydım ve kendi yaşıtım olan kızların ağızlarını 333 der gibi büzerek “sabır sabır ya sabır” diyerek söyledikleri şarkı da albümün çıkış parçasıydı. Maalesef ben şarkıyı büktükleri dudaklarından -garip danslarıyla da beraber- ilk defa akranlarımdan duyduğum için resmen şarkıya “gıcık” olmuştum. Epey sonra klibindeki oyuncak bebek gibi görünen o tatlı kıza –rengarenk klibi eğlenceli de olsa- bu şarkıyı hiç yakıştıramamıştım ve “Bu şarkıyı bu kız söylüyormuş demek.” diyerek şaşırmıştım. Bu nedenle Göksel ile tanışmam kendimce pek hoş olmamıştı.(Evet çocuk olabilirim ama şarkıları ve kliplerini bazen avaz avaz söylemeyi sevdiğim için, bazen de sırf yeni çıktıkları için takip ediyor ve kendimce yorumlarda bulunuyordum, hatta haddimi bilmeyip bana kalsa bu klip şöyle olmalıydı diye konuştuğum da oluyordu, çocuk olmak gerçekten büyük bir hazineymiş, o zaman gülüp geçilen hatta hoşa giden sözlerimi şimdi söylesem topa tutulurum.)Neyse sonraları şarkıyı sevdim, ya da belki Göksel’in tarzına alıştım ve ona yakıştırdım, hatta şimdi düşününce o şarkıyı ondan başka kimsede düşünemiyorum.

SANKİ HEPSİ ‘KULAĞA HOŞ GELEN’ PARÇALARDI
Zaman hep yaptığı gibi “aradan” geçti. Yanlış hatırlamıyorsam 2000li yıllara geçmiştik. Göksel bir albüm tanıtımı için konuk olarak bir televizyon programındaydı. Programa bağlanan bir izleyici -cümlesini tam hatırlamasam da- Göksel’in sesinin duygusal şarkılara çok uyumlu olduğunu belirterek hareketli ve enerjik şarkılardan daha çok melankolik şarkılar söylemeye uygun biri olduğunu sandığını söylemişti. Tabi ki bu onun kişisel görüşüydü ama o güne kadar Göksel duygusal şarkılarıyla daha çok ünlenmişti sanki.

Evet. Yine aradan zaman geçti. Göksel 2012’de öyle bir albüm yaptı ki o yumuşak sesiyle nasıl sert, nasıl eğlenceli, nasıl duygusal ve romantik olunabileceğini bize gösterdi. Ayrıca yeni imajını da kafamda Göksel’in sesine oturttuğum karakteriyle çok uyumlu buldum. Bana göre güzel ve çok da seksi olmuş. İmajından bahsetmeden geçmek istemedim ama bana göre asıl sarsıcı olan albüm. Müzikal anlamda şarkıları değerlendirecek ne bilgim ne haddim var ama kullanılan ensturmanlar da dahil, dinlediğim her şarkının bana ayrı bir keyif verdiğini söyleyebilirim. Dinlerken “Ne bileyim bu şarkıda anlatamadığım garip bir şeyler var gibi” ya da “Bu sözlere biraz daha slow/hızlı bir ezgi daha iyi olurdu bence” demedim. Bir albümde bazı şarkılar diğerlerine göre daha fazla sevilir ya, bu albümde bu olmadı tüm şarkıları çok beğendim, hani “kulağıma hoş gelen” deriz ya hepsi kulağıma pek bir hoş geldi.

ÖNCE DİNGİNLİK SONRA HUZUR…
Şarkılar hemen hemen herkesin hayatı boyunca ilişkilerinde en az bir kere yaşamış olabileceği olayları teker teker anlatıyor sanki… Hele albüme adını veren cümlenin geçtiği “Yalnız kuş” şarkısı her birimizin aşk hayatında mutlu sonumuza ulaşana kadar “tecrübe oldu diyerek” yaşadığımız olaylarda, bir kere bile olsa hissettiğimiz duyguları özetlemiş. Ve bu şarkıları öyle içten ve samimi söylemiş ki bence hem kırılgan hem güçlü nasıl olunur, amaç karşısındakini incitmek olmadan sadece içindekileri söylemek için isyan bayrağı nasıl çekilir gösteriyor. İsyanlar bile insanın içindeki öfkeyi depreştirmiyor da, daha bir kendiyle yüzleşme ve kabullenme süreci yaşatıyor sanki. Hani demek istediğim elinizi belinize atasınız gelmiyor ya da kendinizi bir anda karşınızdakinden intikam alan senaryolar içinde düşünmüyorsunuz da, yaşadığınız süreci kabulleniyor ve olanlarla, belki de hatalarınızla barışıyorsunuz. Ardından bir dinginlik çöküyor, nedensiz ve tatlı bir huzur geçiyor kafanızın üzerindeki konuşma balonlarının içinden.
Albümün bütününde karşı tarafa yapılan göndermelerde de ufak tefek iğnelemeler var ancak bunlar asla kişilere, yaşananlara ve duygulara saygısızlık boyutunda değil. Nedense karşı tarafla savaşır gibi değil de, hafif bir tebessümle ve inceden bir sitemle içini döküyormuş hissi verdi bana.
Şarkıların hikayelerini nasıl yazıldıklarını hep merak ederim. Ancak özellikle bu albümün hazırlanma sürecinde bulunmak ve en ufak ayrıntısına kadar bilmek isterdim çünkü albüm beni bu kadar etkilediyse sürecin kıyısında köşesinde bir yerinde bulunsam neler olurdu bunu düşünmek bile bana büyük bir heyecan veriyor.
Zaman bulduğu aralardan geçmeye devam ediyor ve belki ben bunları yazarken, Göksel-albümü yeni çıksa da- büyüleyici yeni bir şarkı hazırlıyor. Bunlar albümün bana hissettirdiği duygular ve düşündürdükleri. Kendimce, naçizane, güzel şeyler hissettiğimi düşünüyorum ve dinleyen herkesin en azından benim hissettiğim duyguları ama mümkünse çok daha fazlasını hissetmesini dileyerek kendimi Göksel’in sesine bırakıyorum…

 Başak SULTAN